- 17 June 2006
- 49,351
John Zorn - The hermetic Organ -Tzadik 2012
Αφήνοντας στην άκρη την διφορούμενη έννοια του τίτλου που μπορεί να παραπέμπει και στην ερμητική τάξη αλλά πιθανότατα παραπέμπει στην ερημητική υπόσταση ενός μοναχικού μουσικού που θα βρεθεί μπροστά στο δέος που λέγεται εκκλησιαστικό όργανο, ας ασχοληθούμε με το σπάνιο φαινόμενο να έχουμε έναν μουσικό της jazz, και μάλιστα κάποιον πολυτάλαντο και πολυγραφότατο στο σαξόφωνο, να αυτοσχεδιάζει με το όργανο αυτό.
Ο λόγος για τον πολύ John Zorn, έναν ενδιαφέροντα (τουλάχιστον) μουσικό που μέχρι πρόσφατα δεν ήταν στις πρώτες μου επιλογές.
όμως το να ξεκινήσεις να αυτοσχεδιάσεις ζωντανά σε εκκλησία με το τεράστιο αυτό θηρίο είναι τουλάχιστον παράτολμο επιχείρημα και σίγουρα απαιτεί θάρρος και θράσος. Και φαίνεται ότι ο μουσικός αυτός τα κατέχει.
Ξεκινώντας δοκιμαστικά με μιά ζωντανή παράσταση, ήρθε και δεύτερη, τρίτη, για να φτάσει στην Νέα Υόρκη όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος και σήμερα πλέον να περιοδεύει στην Ευρώπη αλλά και να έχει προαναγγελθεί η συνέχεια.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τι παίρνει με την εμπειρία αυτή. Όμως παίρνει, πιστέψτε με, πάρα πολλά.
Από τις πρώτες στροφές του άυλου δίσκου όπου ακούς το κοινό και ΤΟΝ χώρο, ήδη έχεις μια θετική προδιάθεση. Στη συνέχεια αρχίζεις να πάλλεσαι και να δονείσαι με την βαθειά νότα (γύρω στους 60 κύκλους) που επαναλαμβάνεται αργά και σαγηνευτικά ανά δευτερόλεπτο, για να συνοδευτεί με άλλες που σε συντονίζουν εκεί χαμηλά στα χαμηλά ρέτζιστερ ενώ το παιχνίδισμα έρχεται στις υψηλές και σε συνεπαίρνει σαν το κύμα του ωκεανού όταν ο Zorn κάποιες στιγμές ανοίγει κάθε διακόπτη του οργάνου και πατάει όσα πλήκτρα και πεντάλ μπορεί με δυό χέρια και δυό πόδια.
Ενα απίστευτο συνοθύλευμα φράσεων, δονήσεων, αντανακλάσεων, ηχητικής πίεσης και αισθήσεων αφής, διότι δεν ακούς αλλά μάλλον νιώθεις, σε κατακυριεύει και το μόνο που κάνεις είναι να θες κι άλλο κι άλλο και πιό δυνατά και πιό δυνατά.
Ακόμα και ένα σημείο παύσης μετράει και αυτό μέσα στο παιχνίδι καθώς σου δίνει και πάλι την αίσθηση του χώρου.
Μιά σύνθεση ένα κομμάτι χωρισμένο σε 6 ενότητες σύνολο κάπου 35 λεπτά.
Αρκετά να σε κάνουν να αλλάξεις άποψη για πολλά πράγματα.
Ο ίδιος ο Zorn επανέρχεται στο όργανο από όπου ξεκίνησε πριν καταλήξει στο σαξόφωνο κάνοντας πραγματικότητα μια τρελλή ιδέα του, καθώς το μοναχικό όργανο του δίνει την εντύπωση ότι αυτοσχεδιάζει με μια ορχήστρα. Και πιθανότατα έτσι είναι. Από μιά φωνή φτάνεις να ακούς δεκάδες και εκατοντάδες καθώς νιώθεις τον χώρο του ναού να σείεται μέσα από τα ηχεία ή τα ακουστικά σου. Που σημειωτέον καλό θα είναι να το λέει η περδικούλα τους, γιατί ο δίσκος αυτός θα ξεβρακώσει πολλά συστήματα. Πχ είμαι πολύ περίεργος τι θα συμβεί στην επερχόμενη έκθεση αν το φέρει κάποιος δυνητικός πελάτης. Θα ήθελα πραγματικά να δώ πρόσωπα αντιπροσώπων καθώς τα ηχεία θα βγάζουν ποδαράκια και θα μετακινούνται γύρω από τη θέση τους....
Πέρα από το αξιοπερίεργο του θέματος αυτοσχεδιασμός jazz σε εκκλησιαστικό όργανο, έχουμε πιθανότατα έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2012, έναν απο αυτούς που πραγματικά σώζουν χρονιές.
Φυσικά για πολύ λίγους, αλλά και πάρα πολλούς περίεργους.
Αφήνοντας στην άκρη την διφορούμενη έννοια του τίτλου που μπορεί να παραπέμπει και στην ερμητική τάξη αλλά πιθανότατα παραπέμπει στην ερημητική υπόσταση ενός μοναχικού μουσικού που θα βρεθεί μπροστά στο δέος που λέγεται εκκλησιαστικό όργανο, ας ασχοληθούμε με το σπάνιο φαινόμενο να έχουμε έναν μουσικό της jazz, και μάλιστα κάποιον πολυτάλαντο και πολυγραφότατο στο σαξόφωνο, να αυτοσχεδιάζει με το όργανο αυτό.
Ο λόγος για τον πολύ John Zorn, έναν ενδιαφέροντα (τουλάχιστον) μουσικό που μέχρι πρόσφατα δεν ήταν στις πρώτες μου επιλογές.
όμως το να ξεκινήσεις να αυτοσχεδιάσεις ζωντανά σε εκκλησία με το τεράστιο αυτό θηρίο είναι τουλάχιστον παράτολμο επιχείρημα και σίγουρα απαιτεί θάρρος και θράσος. Και φαίνεται ότι ο μουσικός αυτός τα κατέχει.
Ξεκινώντας δοκιμαστικά με μιά ζωντανή παράσταση, ήρθε και δεύτερη, τρίτη, για να φτάσει στην Νέα Υόρκη όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος και σήμερα πλέον να περιοδεύει στην Ευρώπη αλλά και να έχει προαναγγελθεί η συνέχεια.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τι παίρνει με την εμπειρία αυτή. Όμως παίρνει, πιστέψτε με, πάρα πολλά.
Από τις πρώτες στροφές του άυλου δίσκου όπου ακούς το κοινό και ΤΟΝ χώρο, ήδη έχεις μια θετική προδιάθεση. Στη συνέχεια αρχίζεις να πάλλεσαι και να δονείσαι με την βαθειά νότα (γύρω στους 60 κύκλους) που επαναλαμβάνεται αργά και σαγηνευτικά ανά δευτερόλεπτο, για να συνοδευτεί με άλλες που σε συντονίζουν εκεί χαμηλά στα χαμηλά ρέτζιστερ ενώ το παιχνίδισμα έρχεται στις υψηλές και σε συνεπαίρνει σαν το κύμα του ωκεανού όταν ο Zorn κάποιες στιγμές ανοίγει κάθε διακόπτη του οργάνου και πατάει όσα πλήκτρα και πεντάλ μπορεί με δυό χέρια και δυό πόδια.
Ενα απίστευτο συνοθύλευμα φράσεων, δονήσεων, αντανακλάσεων, ηχητικής πίεσης και αισθήσεων αφής, διότι δεν ακούς αλλά μάλλον νιώθεις, σε κατακυριεύει και το μόνο που κάνεις είναι να θες κι άλλο κι άλλο και πιό δυνατά και πιό δυνατά.
Ακόμα και ένα σημείο παύσης μετράει και αυτό μέσα στο παιχνίδι καθώς σου δίνει και πάλι την αίσθηση του χώρου.
Μιά σύνθεση ένα κομμάτι χωρισμένο σε 6 ενότητες σύνολο κάπου 35 λεπτά.
Αρκετά να σε κάνουν να αλλάξεις άποψη για πολλά πράγματα.
Ο ίδιος ο Zorn επανέρχεται στο όργανο από όπου ξεκίνησε πριν καταλήξει στο σαξόφωνο κάνοντας πραγματικότητα μια τρελλή ιδέα του, καθώς το μοναχικό όργανο του δίνει την εντύπωση ότι αυτοσχεδιάζει με μια ορχήστρα. Και πιθανότατα έτσι είναι. Από μιά φωνή φτάνεις να ακούς δεκάδες και εκατοντάδες καθώς νιώθεις τον χώρο του ναού να σείεται μέσα από τα ηχεία ή τα ακουστικά σου. Που σημειωτέον καλό θα είναι να το λέει η περδικούλα τους, γιατί ο δίσκος αυτός θα ξεβρακώσει πολλά συστήματα. Πχ είμαι πολύ περίεργος τι θα συμβεί στην επερχόμενη έκθεση αν το φέρει κάποιος δυνητικός πελάτης. Θα ήθελα πραγματικά να δώ πρόσωπα αντιπροσώπων καθώς τα ηχεία θα βγάζουν ποδαράκια και θα μετακινούνται γύρω από τη θέση τους....
Πέρα από το αξιοπερίεργο του θέματος αυτοσχεδιασμός jazz σε εκκλησιαστικό όργανο, έχουμε πιθανότατα έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2012, έναν απο αυτούς που πραγματικά σώζουν χρονιές.
Φυσικά για πολύ λίγους, αλλά και πάρα πολλούς περίεργους.
