Ένας από τους αξιολόγοτερους και ταυτόχρονα πιο παραμελημένους συνθέτες του περασμένου αιώνα είναι και ο Φρέντερικ Ντήλιους. Αν και θεωρείται παραδοσιακά Βρετανός συνθέτης, στην πραγματικότητα ήταν περισσότερο ένας πολίτης του κόσμου. Γερμανικής καταγωγής, γεννήθηκε στο Μπράντφορντ της Αγγλίας το 1862 όπου και έμεινε λίγο ως πολύ τα πρώτα 24 χρόνια της ζωής του. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Φλόριντα των ΗΠΑ όπου έζησε σε μια φυτεία κοντά στο Τζάκσονβιλ, η οποία έμελλε να είναι καθοριστική τόσο για την μουσική του εξέλιξη, όσο και για την προσωπική του ζωή. Εκεί ο Ντήλιους γνώρισε τον μέντορά του Τόμας Γουώρντ που τον μύησε στα μυστικά της αντίστιξης και της σύνθεσης, ενώ η επαφή του με την νέγρικη μουσική επηρέασε όλο το μετέπειτα έργο του. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο μέρος του έργου του είναι χορωδιακό και θυμίζει τα τραγούδια των νέγρων σκλάβων στις φυτείες, ενώ φέρνει στο νου ανοιχτές και απέραντες εκτάσεις στη φύση. Μεγάλη επιρροή άσκησε επίσης στη μουσική του ο Βάγκνερ (έντονη και πολύ έκδηλη χρωματικότητα στη μουσική του), αλλά και ο Γκρηγκ. Το αποτέλεσμα είναι μια μουσική γλώσσα πάρα πολύ ιδιαίτερη που καθιστά το έργο του Ντήλιους sui generis. Ίσως γι' αυτό, οι περισσότεροι μουσικόφιλοι έχουν μια σχέση αγάπης ή μίσους με αυτό. Ή το λατρεύεις ή το μισείς. Είναι πάρα πολλά τα έργα του Ντήλιους που είναι αριστουργήματα, όμως εδώ θα επικεντρωθώ στο εξαίσιο Κονσέρτο για βιολί που έγραψε το 1916 στα ώριμα πλέον χρόνια του.
Ένα αέναα ρευστό, λυρικό και όμορφο έργο που έχει ερμηνευτεί από πολλούς, μεταξύ αυτών και ο Μενουχίν, όμως η ερμηνεία που για μένα ξεχωρίζει κατά πολύ είναι αυτή της Βρετανής Tasmin Little με τον Andrew Davis και τη Συμφωνική του BBC. Η Little έχει εντρυφήσει στο συγκεκριμένο έργο και στον Ντήλιους γενικότερα και το έχει ηχογραφήσει δύο φορές (την πρώτη με τον Mackerras). Η ερμηνεία της είναι ζεστή, ευαίσθητη και εκφραστική, ανταποκρινόμενη πολύ καλά στις τεχνικές και ερμηνευτικές δυσκολίες του έργου (οι οποίες δεν είναι λίγες). Κυκλοφορεί από την Chandos σε hybrid SACD. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Άλλα από τα πιο σημαντικά και ωραία έργα του συνθέτη είναι το Κονσέρτο για τσέλο, το διπλό κονσέρτο για τσέλο και βιολί, το Brigg Fair, τα υπέροχα Songs of Farewell που ήταν το κύκνειο άσμα του σε ποίηση Walt Whitman, το Mass of Life (βασισμένο στο Τάδε έφη Ζαρατούστρα του Νίτσε), a Song of Summer, In a summer garden, Summer night on a river (μεταξύ άλλων έχει δοξάσει το καλοκαίρι και η μουσική του είναι ιδανική γι' αυτή την εποχή!)
Ένα αέναα ρευστό, λυρικό και όμορφο έργο που έχει ερμηνευτεί από πολλούς, μεταξύ αυτών και ο Μενουχίν, όμως η ερμηνεία που για μένα ξεχωρίζει κατά πολύ είναι αυτή της Βρετανής Tasmin Little με τον Andrew Davis και τη Συμφωνική του BBC. Η Little έχει εντρυφήσει στο συγκεκριμένο έργο και στον Ντήλιους γενικότερα και το έχει ηχογραφήσει δύο φορές (την πρώτη με τον Mackerras). Η ερμηνεία της είναι ζεστή, ευαίσθητη και εκφραστική, ανταποκρινόμενη πολύ καλά στις τεχνικές και ερμηνευτικές δυσκολίες του έργου (οι οποίες δεν είναι λίγες). Κυκλοφορεί από την Chandos σε hybrid SACD. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Άλλα από τα πιο σημαντικά και ωραία έργα του συνθέτη είναι το Κονσέρτο για τσέλο, το διπλό κονσέρτο για τσέλο και βιολί, το Brigg Fair, τα υπέροχα Songs of Farewell που ήταν το κύκνειο άσμα του σε ποίηση Walt Whitman, το Mass of Life (βασισμένο στο Τάδε έφη Ζαρατούστρα του Νίτσε), a Song of Summer, In a summer garden, Summer night on a river (μεταξύ άλλων έχει δοξάσει το καλοκαίρι και η μουσική του είναι ιδανική γι' αυτή την εποχή!)
Last edited:
