- 23 June 2006
- 9,971
Μιας και δεν κουνιέται φύλλο, επιτρέψτε μου να ανεβάσω κάποιες σκέψεις μου για την 2η ...
''.... Η 2η του Μάλερ είναι το μισάνοικτο στόμα ενός νεκρού αγαπημένου ... είναι ο χάρτης ναυσιπλοΐας για τα πλεούμενα της αγωνίας, είναι η πλατεία συγκεντρώσεως για την διαδήλωση των χιλιάδων αποριών για το μετά, απορίες τόσο για τις σφραγίδες προορισμού στο διαβατήριο του εκλειπόντος, όσο και στο δικό μας... είναι ένα μάτσο μουδιασμένα 'γιατί', είναι μία κουδουνιστή αρμαθιά από κλειδιά που οι εγκοπές τους αναρωτούνται :''τι θα είχε γίνει αν'', είναι μία καλούμπα σχοινί αποτελούμενο από ξασμένα νήματα αγάπης, που απλόχερα μοιράσθηκε και άλλοτε βρήκε πρόθυμα εδάφη, άλλοτε έκανε γκελ πάνω σε δυσκολοανιχνεύσιμους εγωισμούς, σχοινί όμως με κόμπους μίσους για τα εντοπιζόμενους ως εμπόδια στην διαφεύγουσα ευτυχία... Είναι η επίγνωση ότι από αυτό το σημείο και μετά ξεκινάμε μία ατελείωτη σειρά πρόβες, για το πως θα είναι και η δική μας 'αναχώρηση' , με το μυαλό μας να αρνείται να αντισταθεί στον πειρασμό να αντιπαραβάλει ρόλους, εμάς λευκοντυμένους θρηνούντες, εμάς κοστουμαρισμένους θρηνούμενους, εμάς θεατρικά μοιρολογούντες, εμάς ανήμπορους αποδέκτες του ‛καλό ξόδι ‛ ...
[ Ο Μάλερ στις ερμηνευτικές του εγκυκλίους [αυτάρεσκες επιστολές προς πάσα -θηλυκή συνήθως- κατεύθυνση] μας ενημερώνει πως το 1ο μέρος είναι η κηδεία του ‛’ήρωα’’, τις περιπέτειες του οποίου ανέπτυξε στην 1η συμφωνία … είναι παράλληλα ένα κομπολόι από ερωτήματα : τελικά αυτό ήταν όλο ; άξιζε κάτι ; γιατί έζησες ; γιατί υπέφερες ; ήταν όλα ένα κακόγουστο αστείο ; κλπ. κλπ. . Αλλού υφίστανται ισχυρισμοί ότι το 1ο μέρος είναι μία παραλλαγή της ιστορίας του Βέρθερου και του τραγικού έρωτα του, και παραλληλίζουν με τον αδιέξοδο έρωτα (εκείνη την εποχή) του Μάλερ για την Μarion von Weber, εγγονή του 18919243 μεγάλου Carl maria …. ]
Κατ’ εμέ, το 1ο μέρος είναι το δικό μας ''μετά'', σαν απομεινάρια στην σκακιέρα της ζωής…. βιώνεται σαν το τρεχαλητό μιας ολίγον αυτιστικής Χιονάτης, μετά το φευγιό απ' το παλάτι, σε ένα σκοτεινό άγνωστο δάσος ... είναι ο τρόμος, η αγωνία, είναι η απώλεια της αγκαλιάς/σιγουριάς, είναι δεκάδες απειλητικά μάτια με εικασίες λαμπυρίζοντος μισανθρωπικού αλληθωρισμού στο κατραμέ σκοτάδι... και όταν κάποτε η περιέργεια κατανικάει τον τρόμο και διστακτικά το χέρι μας παραμερίζει πλατιά φυλλώματα, για να τσεκάρει τι μπορεί να γίνεται στο ξέφωτο, με φρίκη ανακαλύπτει αλλόκοτους, παραμορφωμένους, ανθρωποφάγους νάνους να σουβλίζουν για δείπνο τους άλλους μας εαυτούς... αυτούς που θα μπορούσαν να έχουν καθήσει στο παλάτι για να αντιμετωπίσουν την μάγισσα, αυτούς που θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει την απέλαση, προτιμώντας την τιτλοφορία του προδότη σετάκι με μιαρές ετικέτες ασύλλητης χορτασίλας και ολοζώντανης απέχθειας ... τι γίνεται λοιπόν ;;; διαλέγει κανείς μόνον μεταξύ τραγανής δυστυχίας και του στολισμού της πιατέλας των μεζέδων για τα κάθε λογής τέρατα, που ενίοτε θα φορούν μεταμφιεσμένα χαμόγελα ; το μόνο πακέτο σκηνικών της ζωής μας θα είναι από γκοφρέ κατάμαυρο σκοτάδι ;
Όχι, απαντά το 2ο μέρος ... θα έρθει και η ανακούφιση [απροσδιόριστη σαν μία πλεξούδα από προσωρινά όσο και πρόωρα σκιρτήματα εφήβων κυκλώπων] ... θα 'ρθει και η παρηγοριά [σαν τον θρύλο που πρέπει να συντηρήσει ο σκλαβωμένος περιμένοντας την επανάσταση] ... ίσως η ευτυχία …… ο Μάλερ επιμένει … μπορεί να είναι φτιαγμένη σαν προζύμι χαλαρότητας από καθημερινά, ‛ότι έχει το ψυγείο’ υλικά.... δεν έχει σημασία η κοινότοπη συνταγή αλλά το αποτέλεσμα…. όμως το ξέρεις …. η ευωχία θα είναι τόσο φευγαλέα, τόσο αυτοακυρούμενη … αντί να την απολαύσεις, την ίδια στιγμή ήδη θα αγωνιάς μην την χάσεις … θα βιώνεται σαν ένας ακόμη προθάλαμος για ακόμη χειρότερα ‛μετά’ … στο τέλος θα φαντάζει επίπλαστη, φτιαχτή, αυτοεκπληρούμενη προφητεία ... αλλά ελπίζεις, αν ανακατεύεις τα υλικά καλά, θα βρίσκεις κάποια νέα επίγευση, θα κρατάει λίγο, αλλά θα σε πηγαίνει μέχρι την επόμενη στάση... η μελωδία επανέρχεται ακόμη πιο παρηγορητική, με πιτσικάτο στα έγχορδα … είναι ακόμη ομορφότερη παρότι απλοϊκή και γήινη χωρίς κανένα φανταχτερό απόκοσμο στολίδι …παμ, παραπαπάμ, παμ, παμ… όμως κάτι δεν πάει καλά … μα ναι …. μας λέει ψέμματα… όπως χτυπάμε την πλάτη ενός καρκινοπαθούς στα τελευταία στάδια γνέφοντας : θα γίνεις καλά ….
Το τρίτο μέρος είναι η αναδρομή στην ματαιότητα του μονοκοτυλήδονου ορχιδεοειδούς που είναι η ζωή, χωρίς τις σταθερές ρίζες της, αλλά περιπλεκόμενη πάντοτε με αέρινα ριζίδια στους κορμούς άλλων ζωών για να προσπορίσει ουσία, για να αποδώσει τους όποιους καρπούς της … είναι η ειρωνεία του να σχεδιάζεις και να δρας κατά βάση σε μία μήτρα ανατροπών με μαγιά το αντίθετο, το απρόβλεπτο και το εχθρικό … η ειρωνία του να πενθείς για την απώλεια αντί για την μη περαιτέρω συμμετοχή ζωής του εκλειπόντος… Η σύνθεση έρχεται από το ‛’μαγικό κόρνο’’, η ιστορία του επισκόπου από την Πάδουα που κάνει κήρυγμα στα ψάρια, το ειρωνικόν του πράγματος, καθώς πόσο θα ωφεληθούν και θα αλλάξουν τα ψάρια, κλπ. κλπ. Από την άλλη έχουμε μία από τις ωραιότερες μελωδίες του κατά βάση, όχι μελωδού, αλλά κτίστη συνθέτη …. Γιατί το βάζει λοιπόν κέντρο σε αυτήν την συμφωνία ; είναι κάποιου είδους διάλειμμα ; είναι παιχνίδι ;
Το 4ο μέρος ουδέποτε αποτυγχάνει να ενεργοποιήσει τους δακρυγόνους μου αδένες … λες και κάθε φορά ξεφυλλίζεται ένα καλοφυλαγμένο άλμπουμ με υπολείμματα παιδικών ψυχισμών, εύθραυστων σαν μπεμπέ ζαχαροκάλαμα, γεμάτων αγωνίες για τυχόν απώλειες … και οι αγωνίες προβάλλονται και πάνω στα πρόσωπα των επόμενων και αυτών που ακόμη περιμένουμε να έρθουν … παρότι τους παρακαλάμε, παρότι έχουμε σαρώσει τα μισοσκόταδα των κυτταρικών μεμβρανών μας, δημιουργώντας άπειρο χώρο για να τους υποδεχθούμε … ω ναι, έλα και ας σε χάσω … στην πραγματικότητα προσπαθούμε και μεις να πείσουμε τον άγγελο να μην μας γυρίσει πίσω… το μπουχτίσαμε το πίσω, τις υποσχέσεις του, τις φρούδες επικλήσεις … μας έδειξαν το μήλο και μας απαγόρευσαν να το δαγκάσουμε …
Πέμπτο μέρος : η Ανάσταση …. Ποια Ανάσταση ; .... ''
Στον Δαμιανό
''.... Η 2η του Μάλερ είναι το μισάνοικτο στόμα ενός νεκρού αγαπημένου ... είναι ο χάρτης ναυσιπλοΐας για τα πλεούμενα της αγωνίας, είναι η πλατεία συγκεντρώσεως για την διαδήλωση των χιλιάδων αποριών για το μετά, απορίες τόσο για τις σφραγίδες προορισμού στο διαβατήριο του εκλειπόντος, όσο και στο δικό μας... είναι ένα μάτσο μουδιασμένα 'γιατί', είναι μία κουδουνιστή αρμαθιά από κλειδιά που οι εγκοπές τους αναρωτούνται :''τι θα είχε γίνει αν'', είναι μία καλούμπα σχοινί αποτελούμενο από ξασμένα νήματα αγάπης, που απλόχερα μοιράσθηκε και άλλοτε βρήκε πρόθυμα εδάφη, άλλοτε έκανε γκελ πάνω σε δυσκολοανιχνεύσιμους εγωισμούς, σχοινί όμως με κόμπους μίσους για τα εντοπιζόμενους ως εμπόδια στην διαφεύγουσα ευτυχία... Είναι η επίγνωση ότι από αυτό το σημείο και μετά ξεκινάμε μία ατελείωτη σειρά πρόβες, για το πως θα είναι και η δική μας 'αναχώρηση' , με το μυαλό μας να αρνείται να αντισταθεί στον πειρασμό να αντιπαραβάλει ρόλους, εμάς λευκοντυμένους θρηνούντες, εμάς κοστουμαρισμένους θρηνούμενους, εμάς θεατρικά μοιρολογούντες, εμάς ανήμπορους αποδέκτες του ‛καλό ξόδι ‛ ...
[ Ο Μάλερ στις ερμηνευτικές του εγκυκλίους [αυτάρεσκες επιστολές προς πάσα -θηλυκή συνήθως- κατεύθυνση] μας ενημερώνει πως το 1ο μέρος είναι η κηδεία του ‛’ήρωα’’, τις περιπέτειες του οποίου ανέπτυξε στην 1η συμφωνία … είναι παράλληλα ένα κομπολόι από ερωτήματα : τελικά αυτό ήταν όλο ; άξιζε κάτι ; γιατί έζησες ; γιατί υπέφερες ; ήταν όλα ένα κακόγουστο αστείο ; κλπ. κλπ. . Αλλού υφίστανται ισχυρισμοί ότι το 1ο μέρος είναι μία παραλλαγή της ιστορίας του Βέρθερου και του τραγικού έρωτα του, και παραλληλίζουν με τον αδιέξοδο έρωτα (εκείνη την εποχή) του Μάλερ για την Μarion von Weber, εγγονή του 18919243 μεγάλου Carl maria …. ]
Κατ’ εμέ, το 1ο μέρος είναι το δικό μας ''μετά'', σαν απομεινάρια στην σκακιέρα της ζωής…. βιώνεται σαν το τρεχαλητό μιας ολίγον αυτιστικής Χιονάτης, μετά το φευγιό απ' το παλάτι, σε ένα σκοτεινό άγνωστο δάσος ... είναι ο τρόμος, η αγωνία, είναι η απώλεια της αγκαλιάς/σιγουριάς, είναι δεκάδες απειλητικά μάτια με εικασίες λαμπυρίζοντος μισανθρωπικού αλληθωρισμού στο κατραμέ σκοτάδι... και όταν κάποτε η περιέργεια κατανικάει τον τρόμο και διστακτικά το χέρι μας παραμερίζει πλατιά φυλλώματα, για να τσεκάρει τι μπορεί να γίνεται στο ξέφωτο, με φρίκη ανακαλύπτει αλλόκοτους, παραμορφωμένους, ανθρωποφάγους νάνους να σουβλίζουν για δείπνο τους άλλους μας εαυτούς... αυτούς που θα μπορούσαν να έχουν καθήσει στο παλάτι για να αντιμετωπίσουν την μάγισσα, αυτούς που θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει την απέλαση, προτιμώντας την τιτλοφορία του προδότη σετάκι με μιαρές ετικέτες ασύλλητης χορτασίλας και ολοζώντανης απέχθειας ... τι γίνεται λοιπόν ;;; διαλέγει κανείς μόνον μεταξύ τραγανής δυστυχίας και του στολισμού της πιατέλας των μεζέδων για τα κάθε λογής τέρατα, που ενίοτε θα φορούν μεταμφιεσμένα χαμόγελα ; το μόνο πακέτο σκηνικών της ζωής μας θα είναι από γκοφρέ κατάμαυρο σκοτάδι ;
Όχι, απαντά το 2ο μέρος ... θα έρθει και η ανακούφιση [απροσδιόριστη σαν μία πλεξούδα από προσωρινά όσο και πρόωρα σκιρτήματα εφήβων κυκλώπων] ... θα 'ρθει και η παρηγοριά [σαν τον θρύλο που πρέπει να συντηρήσει ο σκλαβωμένος περιμένοντας την επανάσταση] ... ίσως η ευτυχία …… ο Μάλερ επιμένει … μπορεί να είναι φτιαγμένη σαν προζύμι χαλαρότητας από καθημερινά, ‛ότι έχει το ψυγείο’ υλικά.... δεν έχει σημασία η κοινότοπη συνταγή αλλά το αποτέλεσμα…. όμως το ξέρεις …. η ευωχία θα είναι τόσο φευγαλέα, τόσο αυτοακυρούμενη … αντί να την απολαύσεις, την ίδια στιγμή ήδη θα αγωνιάς μην την χάσεις … θα βιώνεται σαν ένας ακόμη προθάλαμος για ακόμη χειρότερα ‛μετά’ … στο τέλος θα φαντάζει επίπλαστη, φτιαχτή, αυτοεκπληρούμενη προφητεία ... αλλά ελπίζεις, αν ανακατεύεις τα υλικά καλά, θα βρίσκεις κάποια νέα επίγευση, θα κρατάει λίγο, αλλά θα σε πηγαίνει μέχρι την επόμενη στάση... η μελωδία επανέρχεται ακόμη πιο παρηγορητική, με πιτσικάτο στα έγχορδα … είναι ακόμη ομορφότερη παρότι απλοϊκή και γήινη χωρίς κανένα φανταχτερό απόκοσμο στολίδι …παμ, παραπαπάμ, παμ, παμ… όμως κάτι δεν πάει καλά … μα ναι …. μας λέει ψέμματα… όπως χτυπάμε την πλάτη ενός καρκινοπαθούς στα τελευταία στάδια γνέφοντας : θα γίνεις καλά ….
Το τρίτο μέρος είναι η αναδρομή στην ματαιότητα του μονοκοτυλήδονου ορχιδεοειδούς που είναι η ζωή, χωρίς τις σταθερές ρίζες της, αλλά περιπλεκόμενη πάντοτε με αέρινα ριζίδια στους κορμούς άλλων ζωών για να προσπορίσει ουσία, για να αποδώσει τους όποιους καρπούς της … είναι η ειρωνεία του να σχεδιάζεις και να δρας κατά βάση σε μία μήτρα ανατροπών με μαγιά το αντίθετο, το απρόβλεπτο και το εχθρικό … η ειρωνία του να πενθείς για την απώλεια αντί για την μη περαιτέρω συμμετοχή ζωής του εκλειπόντος… Η σύνθεση έρχεται από το ‛’μαγικό κόρνο’’, η ιστορία του επισκόπου από την Πάδουα που κάνει κήρυγμα στα ψάρια, το ειρωνικόν του πράγματος, καθώς πόσο θα ωφεληθούν και θα αλλάξουν τα ψάρια, κλπ. κλπ. Από την άλλη έχουμε μία από τις ωραιότερες μελωδίες του κατά βάση, όχι μελωδού, αλλά κτίστη συνθέτη …. Γιατί το βάζει λοιπόν κέντρο σε αυτήν την συμφωνία ; είναι κάποιου είδους διάλειμμα ; είναι παιχνίδι ;
Το 4ο μέρος ουδέποτε αποτυγχάνει να ενεργοποιήσει τους δακρυγόνους μου αδένες … λες και κάθε φορά ξεφυλλίζεται ένα καλοφυλαγμένο άλμπουμ με υπολείμματα παιδικών ψυχισμών, εύθραυστων σαν μπεμπέ ζαχαροκάλαμα, γεμάτων αγωνίες για τυχόν απώλειες … και οι αγωνίες προβάλλονται και πάνω στα πρόσωπα των επόμενων και αυτών που ακόμη περιμένουμε να έρθουν … παρότι τους παρακαλάμε, παρότι έχουμε σαρώσει τα μισοσκόταδα των κυτταρικών μεμβρανών μας, δημιουργώντας άπειρο χώρο για να τους υποδεχθούμε … ω ναι, έλα και ας σε χάσω … στην πραγματικότητα προσπαθούμε και μεις να πείσουμε τον άγγελο να μην μας γυρίσει πίσω… το μπουχτίσαμε το πίσω, τις υποσχέσεις του, τις φρούδες επικλήσεις … μας έδειξαν το μήλο και μας απαγόρευσαν να το δαγκάσουμε …
Πέμπτο μέρος : η Ανάσταση …. Ποια Ανάσταση ; .... ''
Στον Δαμιανό
Last edited by a moderator:
