Django Unchained

Βγηκε και το Soundtrack

1. WINGED
2. DJANGO (MAIN THEME) – LUIS BACALOV, ROCKY ROBERTS
3. THE BRAYING MULE – ENNIO MORRICONE
4. IN THAT CASE, DJANGO, AFTER YOU…
5. LO CHIAMAVANO KING (HIS NAME IS KING) – LUIS BACALOV, EDDA DELL'ORSO
6. FREEDOM – ANTHONY HAMILTON & ELAYNA BOYNTON
7. FIVE-THOUSAND-DOLLAR NIGGA'S AND GUMMY MOUTH BITCHES
8. LA CORSA (2ND VERSION) – LUIS BACALOV
9. SNEAKY SCHULTZ AND THE DEMISE OF SHARP
10. I GOT A NAME – JIM CROCE
11. I GIORNI DELL'IRA – RIZ ORTOLANI
12. 100 BLACK COFFINS – RICK ROSS
13. NICARAGUA – JERRY GOLDSMITH FEATURING PAT METHENY
14. HILDI'S HOT BOX
15. SISTER SARA'S THEME – ENNIO MORRICONE
16. ANCORA QUI – ENNIO MORRICONE AND ELISA
17. UNCHAINED (THE PAYBACK/UNTOUCHABLE) – JAMES BROWN AND 2PAC
18. WHO DID THAT TO YOU? – JOHN LEGEND
19. TOO OLD TO DIE YOUNG – BROTHER DEGE
20. STEPHEN THE POKER PLAYER
21. UN MONUMENTO – ENNIO MORRICONE
22. SIX SHOTS TWO GUNS
23. TRINITY (TITOLI) – ANNIBALE E I CANTORI MODERNI


http://www.e-go.gr/cinemag/article.asp?catid=10167&subid=2&pubid=129226211

Django ο Τιμωρός - Django Unchained.



Η βασική έμπνευση του Ταραντίνο προέρχεται από το b movie γουέστερν «Django» που γύρισε ο Σέρτζιο Κορμπούτσι το 1966, διηγούμενος
μια ιστορία εκδίκησης με πρωταγωνιστή έναν μοναχικό και λιγομίλητο ξένο, όχι πολύ μακριά από τον άνθρωπο χωρίς όνομα που υποδυόταν ο
Κλιντ Ίστγουντ στις ταινίες του Λεόνε.

Ο Quentin Tarantino, έπειτα από την προσπάθεια του να "ξαναγράψει" το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου, έρχεται να καταθέσει στην νέα του
ταινία, ένα φόρο τιμής στο ονομαζόμενο Western Spaghetti.


Τι έχουμε εδώ ένα western ala Tarantino , με φόντο τον Αμερικάνικο Νότο, λίγο πριν τον εμφύλιο, δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, ένας ταλαιπωρημένος
αλλά περήφανος σκλάβος, που αγοράζεται για εκατό δολλάρια από έναν ιδιόρρυθμο κυνηγό επικηρυγμένων με γερμανική καταγωγή ( ? ),αποκτά την
ελευθερία του και δέχεται να συνεργαστεί μαζί του για δυο λόγους:

Αφ' ενός να τον βοηθήσει στο να φέρει εις πέρας μια προσοδοφόρα οικονομικά αποστολή, αφ' ετέρου να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να
σώσουν την όμορφη νεαρή γυναίκα του από τα χέρια ενός δηλητηριώδους ιδιοκτήτη φυτείας στα βάθη του Μισισιπή.

Σκηνές απόλυτης δράσης, με λεπτομέρεια που μόνο ο Ταραντίνο μπορεί να κάνει, γεμάτες από ρεαλισμό και συναίσθημα, δεν λείπουν ασφαλώς και οι
κωμικές στιγμές όπως εκείνη με την συμμορία της ΚΚΚ.

Το δίδυμο Django - Jamie Foxx με τον Dr. King -Christoph Waltz, είναι εξαιρετικό, οι χαρακτήρες μπερδεύονται αρμονικά, δυνατή ερμηνεία του
Samuel L. Jackson, στο ρόλο του πιστού δούλου, που μοιάζει να έχει «βγει» κατευθείαν από την εποχή εκείνη.

Για πρώτη φορά βλέπουμε το Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο ρόλο του αιμοβόρου κακού, στον οποίο ανταπεξέρχεται άψογα.

Μια ταινία συναρπαστική, με αρκετές τρομερά ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις πάνω στην ψυχοπαθολογία της δουλείας και στο τέλος χρησιμοποιεί το σινεμά
ως ένα είδος κάθαρσης και πρόσκαιρης ανακούφισης ακόμα και από τις πιο τραυματικές συλλογικές μας μνήμες.

Στα + της ταινίας είναι επίσης η εξαιρετική μουσική, ξεχώρισα το Aint no Grave to hold my body down


Σενάριο: Quentin Tarantino
Παίζουν: Jamie Foxx, Leonardo DiCaprio, Christoph Waltz, Kerry Washington, Samuel L. Jackson

Απάντηση: Django ο Τιμωρός - Django Unchained.

Tήν είδα εχθές, παρότι η ταινία ξεπερνάει κατα πολύ το δίωρο δεν κουράζει καθόλου, η όλη ατμόσφαιρα και η μουσική σε ταξιδεύει στην εποχή εκείνη και δεν δυσκολευέσαι να μπείς στη θέση του <ήρωα> DJANCO, υπαρχουν νεκρά σημεία αλλά ο Tarantino για μια ακόμη φορά σε αποζημιώνει με όλη την σημασία της λέξης.

ecodrifter said:

Καταρχην θυμιζει spagetti western μονο στο στυλ που πεφτουν οι τιτλοι.
Η ταινια ειναι κλασικος Tarantino σε western φοντο, εξυπνακιας και πολυλογας με αρκετη δοση τρελλας και βιας.
Διασκεδαστικη, δε λεω, αλλα αν νοσταλγειτε Sergio Leone, δεν... με τιποτα.
Η μουσικη επενδυση δεν μου φανηκε τοσο πετυχημενη οσο στις αλλες ταινιες του, αλλα εχει μερικα σημεια μεγαλειου

Click to expand...

Με την αδεια του Παναγιωτη μεταφερω εδω τα σχολια του για την ταινια.
Και ο λογος ειναι οτι συμφωνω μαζι τους στο 100%.
Καμμια σχεση με western spagetti ακομα και αν οι προθεσεις του ηταν αυτες.
Η μουσικη σαφως και δεν ηταν τοσο πετυχημενη γιατι αν και,οπως σημειωνει και ο Πανος,ειχε σημεια μεγαλειου,ειχε και πολλα σημεια πανετλως αδιαφορα με αποτελεσμα στη σουμα το αποτελεσμα να βγαινει υπερ του αδιαφορου και ανεμπνευστου.
Απο εκει και περα αρχιζει να παρουσιαζει σημεια μανιερας και επαναληψης η κριτικη της ιστοριας μεσα απο μια κομικ αντιληψη και μια χαβαλετζιδικη διαθεση (το εκανε και στους Μπαστερδους).Δεν ειναι οτι ειναι κακο αλλα κατανταει βαρετο και ανουσιο.Βεβαια στα συν της υποθεσης αυτης παραμενει η απουσια politically correct διαθεσης (το αντιθετο) με την "επιφανειακη" και εικονικη σκληροτητα να αναδεικνυει την απανθρωπη μεταχειρηση των σκλαβων και των ρατσισμο.
Απο την αλλη αυτοακυρωνεται σε αρκετες στιγμες απο την κομικαδικη υπερβολη του και δεδομενου οτι το θεμα με το οποιο καταπιανεται θελει ιδιαιτερη προσοχη,μαλλον τα ψιλοκανει μανταρα σχετικα με τις προθεσεις του.
Απο εκει και περα,αν και παραμενει αναμφισβητητος μαστορας στο να εξελισει την ταινια οχι με τη δραση αλλα με τους διαλογους,δυστυχως εδω και οι διαλογοι αυτοι ειναι σχετικα αδυναμοι οπως τελικα ειναι και το στορυ το ιδιο.Βεβαια στον Ταραντινο το στορυ δεν ειχε ποτε μεγαλη σημασια,οσο οι διαλογοι,εκει ηταν η ουσια.Οι οποιοι εδω δεν ειναι και τιποτα τρομερο.Και σωζονται (οι διαλογοι) περισσοτερο απο τους ηθοποιους-ο Κριστοφ Βαλτζ ειναι για μια ακομα φορα εξαιρετικος και δειχνει ιδανικος στο να "πιανει" εκφραστικα την Ταραντινικη λογοδιαρροια,ο Τζαμι Φοξ ειναι επαρκεστατα cool,o Ντι Καπριο δειχνει οτι το διασκεδαζει και ειναι μια χαρα (πρεπει να ειναι η πρωτη φορα που λεω καλη κουβεντα γι'αυτον :slapface.
Γενικα η ταινια βλεπεται ευχαριστα απο την αλλη η υποθεση Ταραντινο αρχιζει υπερβολικα να φωναζει οτι "το πολυ το κυριε ελεησον το βαριεται και ο παππας"....

Re: Django ο Τιμωρός - Django Unchained.



To φιλμ… εκδικείται. Όπως το Kill Bill. Ενώ όμως η Uma “The Bride” Thurman έκανε πράξη το συστηματικό ξεκαθάρισμα των
κακών που είχαν κάνει τη ζωή της κόλαση,
στο Django Unchained η βία μετατρέπεται από ένα fun χαμό, σε κάτι με περισσότερο κοινωνικό υπόστρωμα.

Κι αν ο Spike Lee δεν μπορεί να αποδεχθεί το φιλμ και το
μπουκοτάρει επειδή καταπιάνεται με την σκλαβιά, ένα θέμα «σοβαρό» που δεν πρέπει να εξυπηρετεί ελαφρά την καρδία τις ανάγκες ενός σεναρίου,
αυτό που μπορεί να αναρωτηθείς είναι, υπάρχει αλήθεια κανείς που να μην έχει παρεξηγηθεί με το ύφος του Tarantino;

Κάστες και κάστες, είδαν τις ταινίες του από την πλέον προκλητική
τους πλευρά και μετά δυσκολίας δέχθηκαν τα λεγόμενά τους.

Εδώ ακόμα και ο Leonardo DiCarpio ενώ διάβαζε το σενάριο απόρησε, μήπως το φιλμ το παράκανε.
Ωστόσο, αυτό το «οδηγώ τα πάντα στα άκρα» αποτελούσε ανέκαθεν μία από τις μεγάλες ικανότητες του Tarantino.

Και το γεγονός πως κέρδισε Χρυσή Σφαίρα για το σενάριό του,
σημαίνει πως δεν το παρακάνει, αλλά απλά είναι πάντα ένα βήμα μπροστά και γνωρίζει τις ανάγκες του κοινού πριν απ’ αυτό







Στο φιλμ οι σκλάβοι βασανίζονται, μαστιγώνονται, σκοτώνονται. Κάτι που, κοίτα να δεις, συνέβαινε στην πραγματικότητα.
Ο Jamie Foxx λίγο πριν τον αμερικάνικο εμφύλιο θα ξεφύγει από το ζυγό και μαζί με έναν γερμανό κυνηγό επικυρηγμένων
(o μετράω ήδη δύο Χρυσές Σφαίρες Christoph Waltz), θα καταδιώξουν έναν αδίστακτο ιδιοκτήτη σκλαβοπάζαρου
(Leonardo DiCaprio). Η εκδίκηση εδώ δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Είναι ένα βίαιο take away, που τρώγεται επί τόπου.

Με όλα να θυμίζουν γουέστερν, αλλά με το μοναδικό στυλιστικά στυλ του σκηνοθέτη, όπου οι κακοί αξίζουν να πεθάνουν.

Με εκκωφαντικό Ταραντινικό τρόπο.


http://www.digitallife.gr/nees-tainies-django-o-timoros-allothi-to-kefalaio-88795

Re: Απάντηση: Django Unchained

superfly said:

Με την αδεια του Παναγιωτη μεταφερω εδω τα σχολια του για την ταινια.
Και ο λογος ειναι οτι συμφωνω μαζι τους στο 100%.
Καμμια σχεση με western spagetti ακομα και αν οι προθεσεις του ηταν αυτες.
Η μουσικη σαφως και δεν ηταν τοσο πετυχημενη γιατι αν και,οπως σημειωνει και ο Πανος,ειχε σημεια μεγαλειου,ειχε και πολλα σημεια πανετλως αδιαφορα με αποτελεσμα στη σουμα το αποτελεσμα να βγαινει υπερ του αδιαφορου και ανεμπνευστου.
Απο εκει και περα αρχιζει να παρουσιαζει σημεια μανιερας και επαναληψης η κριτικη της ιστοριας μεσα απο μια κομικ αντιληψη και μια χαβαλετζιδικη διαθεση (το εκανε και στους Μπαστερδους).Δεν ειναι οτι ειναι κακο αλλα κατανταει βαρετο και ανουσιο.Βεβαια στα συν της υποθεσης αυτης παραμενει η απουσια politically correct διαθεσης (το αντιθετο) με την "επιφανειακη" και εικονικη σκληροτητα να αναδεικνυει την απανθρωπη μεταχειρηση των σκλαβων και των ρατσισμο.
Απο την αλλη αυτοακυρωνεται σε αρκετες στιγμες απο την κομικαδικη υπερβολη του και δεδομενου οτι το θεμα με το οποιο καταπιανεται θελει ιδιαιτερη προσοχη,μαλλον τα ψιλοκανει μανταρα σχετικα με τις προθεσεις του.
Απο εκει και περα,αν και παραμενει αναμφισβητητος μαστορας στο να εξελισει την ταινια οχι με τη δραση αλλα με τους διαλογους,δυστυχως εδω και οι διαλογοι αυτοι ειναι σχετικα αδυναμοι οπως τελικα ειναι και το στορυ το ιδιο.Βεβαια στον Ταραντινο το στορυ δεν ειχε ποτε μεγαλη σημασια,οσο οι διαλογοι,εκει ηταν η ουσια.Οι οποιοι εδω δεν ειναι και τιποτα τρομερο.Και σωζονται (οι διαλογοι) περισσοτερο απο τους ηθοποιους-ο Κριστοφ Βαλτζ ειναι για μια ακομα φορα εξαιρετικος και δειχνει ιδανικος στο να "πιανει" εκφραστικα την Ταραντινικη λογοδιαρροια,ο Τζαμι Φοξ ειναι επαρκεστατα cool,o Ντι Καπριο δειχνει οτι το διασκεδαζει και ειναι μια χαρα (πρεπει να ειναι η πρωτη φορα που λεω καλη κουβεντα γι'αυτον :slapface.
Γενικα η ταινια βλεπεται ευχαριστα απο την αλλη η υποθεση Ταραντινο αρχιζει υπερβολικα να φωναζει οτι "το πολυ το κυριε ελεησον το βαριεται και ο παππας"....

Click to expand...

Συνεπώς η τελευταία καλή του ταινία είναι το "Jackie Brown", δεν την έχω δει αυτήν ακόμα αλλά μια που είμαστε του ιδίου "φυράματος" συμπεραίνω ότι δεν θα μου αρέσει.