- 14 June 2010
- 4,435
Η Διπλανή Πόρτα (Naboer) - Pal Sletaune, 2005
Κακά τα ψέματα! Αν ο Roman Polanski σημάδεψε ανεξίτηλα τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αυτό οφείλεται στις δεκαετίες του 60 και του 70. Μετά από το εντυπωσιακό του ντεπούτο (Μαχαίρι στο Νερό - 1962) και μέσα σε κάτι λιγότερο από 10 ταινίες, ξεμπέρδεψε με την ψυχιατρική (Repulsion - 1965), το θέατρο του παραλόγου (Cul de Sac - 1966), τη μαύρη κωμωδία και την παρωδία (Dance of the Vampires - 1967), το σατανισμό (Rosemary's Baby - 1968), το film noir (Chinatown - 1974), τον Franz Kafka (Le Locataire - 1976) και τις ταινίες εποχής (Tess - 1979) αναγκάζοντας όλους τους επιγόνους του που έθιξαν παρόμοια θέματα να αναμετρούνται με τη...σκιά του.
Οι επόμενες δεκαετίες δε στάθηκαν ιδιαιτέρως φιλικές προς το μεγάλο δημιουργό. Ενδεικτικά αναφέρω: αξιοπρεπέστατος ο φόρος τιμής στον Hitchcock (Frantic - 1988), μέτρια η προσπάθεια ανασύστασης μιας ατμόσφαιρας νοσηρού ερωτισμού (Bitter Moon - 1992), συμπαθητική η ενασχόλησή του με το σατανισμό ύστερα από πολλά - πολλά χρόνια (The Ninth Gate - 1999), πέρασμα από το mainstream κινηματογράφο (The Pianist - 2002, Oliver Twist - 2005) και, τέλος, ένα δυναμικό παρών με το περσινό Ghost Writer (2010). Κι όμως! Οι επιδόσεις του παρελθόντος παρέμεναν (παραμένουν?) άπιαστο όνειρο. Και το χειρότερο ήταν ότι δε φαινόταν κάποιος άξιος διάδοχος στον ορίζοντα για να αντιμετωπίσουμε τα...στερητικά μας σύνδρομα!
Όλα αυτά μέχρι το 2005 όταν από την παγωμένη Νορβηγία εξήλθε στις αθηναϊκές αίθουσες η Διπλανή Πόρτα, τρίτη μόλις ταινία του άγνωστου 45χρονου Pal Sletaune. Διαβάζοντας τις ενθαρρυντικές κριτικές στον Τύπο, δρασκέλισα το κατώφλι της Έλλης για να συναντήσω, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, ένα άξιο μαθητή της μεγάλης του Polanski σχολής.
Ακριβώς δίπλα από την οικία ενός νεαρού αρτι-εγκαταλελειμμένου από την κοπέλα του, μετακομίζουν δύο μυστηριώδεις γυναίκες που σύντομα θα τον προσκαλέσουν στο διαμέρισμά τους. Έτσι ξεκινά ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι επισκέψεων που κολυμπά στο σεξ, το αίμα και τη νοσηρότητα και όπου ο θεατής δυσκολεύεται να διακρίνει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και τι είναι αποκύημα μιας ταραγμένης φαντασίας.
Ξεκινώντας από το Burton Fink των Κόεν (ο άγνωστος μυστηριώδης γείτονας) και με όχημα τον Κ. από τα μυθιστορήματα του Κάφκα, ο Sletaune επιτυγχάνει ορισμένες από τις μεγαλύτερες αρετές του Polanski: κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αίσθημα απροσδιόριστης απειλής, αδυναμία διαφυγής από ένα πνιγηρό και μουχλιασμένο περιβάλλον και στο ενδιάμεσο μία σαδομαζοχιστική ερωτική σκηνή που μπορεί να αρέσει, μπορεί να σοκάρει, αλλά αδιάφορο δε θα σε αφήσει. Και όλα αυτά με μόλις τρεις ηθοποιούς και δύο δωμάτια σε ένα μινιμαλιστικό κινηματογραφικό φιλέτο 75 λεπτών από το οποίο δεν πετάς ούτε μισό καρέ! Καθήλωση μέχρι το αποκαλυπτικό φινάλε που ακόμα και αν το υποψιαστούν οι "μυημένοι", δεν παύει να εκπλήσσει.
Και φυσικά ο μαθητής δεν ξεχνά το δάσκαλο περιλαμβάνοντας μία σκηνή φόρο - τιμής στον Polanski όπου το μαχαίρι της Mia Farrow αντικαθίσταται από το σφυρί του πρωταγωνιστή.
Όπως αναμενόταν, η ταινία πέρασε σχεδόν απαρατήρητη και προβλήθη μόνο για δύο περίπου εβδομάδες κόβοντας μερικές χιλιάδες εισιτήρια. Πρόσφατα προβλήθηκε από την ΕΤ-1 και εξ όσων γνωρίζω, έχει κυκλοφορήσει και σε ελληνικό DVD. Αξίζει να σημειωθεί ότι το film προβλήθηκε μεταξύ άλλων και στο πλαίσιο ενός συμποσίου με τίτλο "Κινηματογράφος και Ψυχιατρική" που συνδιοργάνωσαν η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
http://entertainment.in.gr/html/ent/424/ent.60424.asp
Τέλος, τη δεκαετία του 90 προβλήθηκε στην Ελλάδα το Junkmail (1997), πρώτη ταινία του Sletaune την οποία όμως δεν έχω δει αν και άρεσε στο λίγο κοινό που την παρακολούθησε και στους κριτικούς.
Δείτε αυτή την ταινία για να ανακαλύψετε το αυθεντικό πολανσκικό πνεύμα εν έτει 2011 και να αντιμετώπισετε επαρκώς το στερητικό σας σύνδρομο.
Μη δείτε αυτή την ταινία για τους...γνωστούς λόγους: κάποιοι..."ψυχανώμαλοι" αντί να βρίσκονται έγκλειστοι σε ιδρύματα έχουν την κακή συνήθεια να παίρνουν μια κάμερα και να κάνουν τέχνη!
Ο διάδοχος του Polanski; Μεγάλη κουβέντα! Είναι πάρα πολύ νωρίς για να κρίνουμε. Πάντως το διδακτορικό του το πήρε και μάλιστα με άριστα!
Το trailer της ταινίας:
http://www.youtube.com/watch?v=W0k3DuxwKPQ&feature=related
Τα στοιχεία της ταινίας:
http://www.imdb.com/title/tt0453383/
Υ.Γ. Και ένα trivia που ανακάλυψα στο imdb: στον εν λόγω σκηνοθέτη είχε προταθεί το American Beauty το οποίο και απέρριψε επειδή θεώρησε το σενάριο...αδύναμο! Και ως γνωστόν, οι Αμερικανοί είναι μάστορες στο να ανακαλύπτουν ταλέντα και να τα μετεγράφουν στο Hollywοod. Άξιος!
Κακά τα ψέματα! Αν ο Roman Polanski σημάδεψε ανεξίτηλα τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αυτό οφείλεται στις δεκαετίες του 60 και του 70. Μετά από το εντυπωσιακό του ντεπούτο (Μαχαίρι στο Νερό - 1962) και μέσα σε κάτι λιγότερο από 10 ταινίες, ξεμπέρδεψε με την ψυχιατρική (Repulsion - 1965), το θέατρο του παραλόγου (Cul de Sac - 1966), τη μαύρη κωμωδία και την παρωδία (Dance of the Vampires - 1967), το σατανισμό (Rosemary's Baby - 1968), το film noir (Chinatown - 1974), τον Franz Kafka (Le Locataire - 1976) και τις ταινίες εποχής (Tess - 1979) αναγκάζοντας όλους τους επιγόνους του που έθιξαν παρόμοια θέματα να αναμετρούνται με τη...σκιά του.
Οι επόμενες δεκαετίες δε στάθηκαν ιδιαιτέρως φιλικές προς το μεγάλο δημιουργό. Ενδεικτικά αναφέρω: αξιοπρεπέστατος ο φόρος τιμής στον Hitchcock (Frantic - 1988), μέτρια η προσπάθεια ανασύστασης μιας ατμόσφαιρας νοσηρού ερωτισμού (Bitter Moon - 1992), συμπαθητική η ενασχόλησή του με το σατανισμό ύστερα από πολλά - πολλά χρόνια (The Ninth Gate - 1999), πέρασμα από το mainstream κινηματογράφο (The Pianist - 2002, Oliver Twist - 2005) και, τέλος, ένα δυναμικό παρών με το περσινό Ghost Writer (2010). Κι όμως! Οι επιδόσεις του παρελθόντος παρέμεναν (παραμένουν?) άπιαστο όνειρο. Και το χειρότερο ήταν ότι δε φαινόταν κάποιος άξιος διάδοχος στον ορίζοντα για να αντιμετωπίσουμε τα...στερητικά μας σύνδρομα!
Όλα αυτά μέχρι το 2005 όταν από την παγωμένη Νορβηγία εξήλθε στις αθηναϊκές αίθουσες η Διπλανή Πόρτα, τρίτη μόλις ταινία του άγνωστου 45χρονου Pal Sletaune. Διαβάζοντας τις ενθαρρυντικές κριτικές στον Τύπο, δρασκέλισα το κατώφλι της Έλλης για να συναντήσω, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, ένα άξιο μαθητή της μεγάλης του Polanski σχολής.
Ακριβώς δίπλα από την οικία ενός νεαρού αρτι-εγκαταλελειμμένου από την κοπέλα του, μετακομίζουν δύο μυστηριώδεις γυναίκες που σύντομα θα τον προσκαλέσουν στο διαμέρισμά τους. Έτσι ξεκινά ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι επισκέψεων που κολυμπά στο σεξ, το αίμα και τη νοσηρότητα και όπου ο θεατής δυσκολεύεται να διακρίνει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και τι είναι αποκύημα μιας ταραγμένης φαντασίας.
Ξεκινώντας από το Burton Fink των Κόεν (ο άγνωστος μυστηριώδης γείτονας) και με όχημα τον Κ. από τα μυθιστορήματα του Κάφκα, ο Sletaune επιτυγχάνει ορισμένες από τις μεγαλύτερες αρετές του Polanski: κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αίσθημα απροσδιόριστης απειλής, αδυναμία διαφυγής από ένα πνιγηρό και μουχλιασμένο περιβάλλον και στο ενδιάμεσο μία σαδομαζοχιστική ερωτική σκηνή που μπορεί να αρέσει, μπορεί να σοκάρει, αλλά αδιάφορο δε θα σε αφήσει. Και όλα αυτά με μόλις τρεις ηθοποιούς και δύο δωμάτια σε ένα μινιμαλιστικό κινηματογραφικό φιλέτο 75 λεπτών από το οποίο δεν πετάς ούτε μισό καρέ! Καθήλωση μέχρι το αποκαλυπτικό φινάλε που ακόμα και αν το υποψιαστούν οι "μυημένοι", δεν παύει να εκπλήσσει.
Και φυσικά ο μαθητής δεν ξεχνά το δάσκαλο περιλαμβάνοντας μία σκηνή φόρο - τιμής στον Polanski όπου το μαχαίρι της Mia Farrow αντικαθίσταται από το σφυρί του πρωταγωνιστή.
Όπως αναμενόταν, η ταινία πέρασε σχεδόν απαρατήρητη και προβλήθη μόνο για δύο περίπου εβδομάδες κόβοντας μερικές χιλιάδες εισιτήρια. Πρόσφατα προβλήθηκε από την ΕΤ-1 και εξ όσων γνωρίζω, έχει κυκλοφορήσει και σε ελληνικό DVD. Αξίζει να σημειωθεί ότι το film προβλήθηκε μεταξύ άλλων και στο πλαίσιο ενός συμποσίου με τίτλο "Κινηματογράφος και Ψυχιατρική" που συνδιοργάνωσαν η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
http://entertainment.in.gr/html/ent/424/ent.60424.asp
Τέλος, τη δεκαετία του 90 προβλήθηκε στην Ελλάδα το Junkmail (1997), πρώτη ταινία του Sletaune την οποία όμως δεν έχω δει αν και άρεσε στο λίγο κοινό που την παρακολούθησε και στους κριτικούς.
Δείτε αυτή την ταινία για να ανακαλύψετε το αυθεντικό πολανσκικό πνεύμα εν έτει 2011 και να αντιμετώπισετε επαρκώς το στερητικό σας σύνδρομο.
Μη δείτε αυτή την ταινία για τους...γνωστούς λόγους: κάποιοι..."ψυχανώμαλοι" αντί να βρίσκονται έγκλειστοι σε ιδρύματα έχουν την κακή συνήθεια να παίρνουν μια κάμερα και να κάνουν τέχνη!
Ο διάδοχος του Polanski; Μεγάλη κουβέντα! Είναι πάρα πολύ νωρίς για να κρίνουμε. Πάντως το διδακτορικό του το πήρε και μάλιστα με άριστα!
Το trailer της ταινίας:
http://www.youtube.com/watch?v=W0k3DuxwKPQ&feature=related
Τα στοιχεία της ταινίας:
http://www.imdb.com/title/tt0453383/
Υ.Γ. Και ένα trivia που ανακάλυψα στο imdb: στον εν λόγω σκηνοθέτη είχε προταθεί το American Beauty το οποίο και απέρριψε επειδή θεώρησε το σενάριο...αδύναμο! Και ως γνωστόν, οι Αμερικανοί είναι μάστορες στο να ανακαλύπτουν ταλέντα και να τα μετεγράφουν στο Hollywοod. Άξιος!
Last edited by a moderator:
