Δεύτερες εντυπώσεις…
Άψογο ματσάρισμα!
Ένα ολόκληρο έτος προσβεβλημένος από την ευλογημένη (για την ψυχή) και καταραμένη (για το νου – την τσέπη – τις συζύγους) ίωση της αναβάθμισης, μπορώ πια να πω ότι επιτέλους ανάρρωσα!
Ξέρω, θα αρχίσετε να με περιπαίζετε τώρα, οπότε το συμμαζεύω… «Δεν θα έλεγα όχι για μια αναβάθμιση στα καλώδια των ηχείων»!
Καλό! Αυτή όμως είναι η…ουρά. Ο γάιδαρος καλοί μου συμφορουμίτες εφαγώθη! :HTEHEH56:
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, θα ομολογήσω πως νοιώθω σαν μικρό παιδί. Κι όχι μόνο από χαρά...
Ο ήχος μου θυμίζει έντονα τον ήχο που πρωτογνώρισα και αγάπησα ως πιτσιρικάς από κάποια 80ας τζαπανίζ διαμαντάκια.
Αναβίωσα εκείνη ακριβώς την αίσθηση αλλά...on steroids!
Τα στοιχεία που εξακολουθούν να με συναρπάζουν από χθες το βράδυ (πέρα από τις υπέροχες «80ας» χροιές), είναι η έκταση στα δυο άκρα του φάσματος, η καθαρότητα, η λεπτομέρεια και ο έλεγχος πάνω στις Φοντάνες, ακόμα και σε πολύ υψηλές εντάσεις (να αναφέρω σ’ αυτό το σημείο ότι το μηχάνημα είναι στρωμένο).
Δεν «φωτίζει», δεν κουράζει (μα τι λεω;!!), δεν χρειάζεται να είναι ή να το παίξει macho... Απλά «τις έχει».
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι και σε χαμηλές εντάσεις δεν χάνεται τίποτα από τη λεπτομέρεια ή την ισορροπία (όσοι έχουν τα συγκεκριμένα ηχεία καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοώ) του ηχητικού αποτελέσματος... Και στο -10, και στο -40, όλα «είναι εκεί».
Και κυρίως τα χαμηλά...
Θυμάμαι όταν ήταν να αγοράσω τα ηχεία, μου έλεγε ένας πολύ αγαπητός (και δεκάκις φορές σχετικότερος με το «σπορ») φίλος…
«Τα έχω ακούσει… εξαιρετικά ηχεία! με τα πρίμα τους, τα μπάσα τους…».
Από το φθινόπωρο κυρίως, που επέστρεψα στην Ελλάδα, υπήρξαν ώρες που αναρωτιόμουν αν αυτά τα ηχεία έχουν πράγματι μπάσα ή αν θα πάθω λουμπάγκο και κήλη από την άλλη μεριά (από τη μια απέκτησα ήδη) κουβαλώντας από χώρα σε χώρα ηχεία με βάρος δαπέδου και χαμηλά βάσης!
Τελικά ο αγαπητός μου φίλος δικαιώνεται 100% (προς μεγάλη μου τέρψη), και από την άλλη μάλλον ξεφτιλίζονται κάποιοι αμερικανοί που διάβαζα τις προάλλες, οι οποίοι έγραφαν ότι ο One «πονάει» στα χαμηλά! Από χομπίστες όμως -ή μη- που ψωνίζουν ηχεία και ενισχυτικά «με το κιλό», ελπίζοντας να τους κλωτσήσουν δυνατά το στομάχι και να τους αδειάσουν το πρόγραμμα στη μούρη για να χαρούν, τι περίμενα κι εγώ να διαβάσω;
Τεσπα… Γούστα είναι αυτά…
Τα Fontaine πάντως δεν είναι τέτοια ηχεία... Είναι elegant τόσο στον ήχο, όσο και στην όψη τους, και διψάνε για παρτενέρ με αντίστοιχα χαρίσματα.
Γι αυτό παίδες μου φοντανάκηδες μη βασανίζεστε άδικα... λαμπίτσα, τάξη Α και ξεμπερδέψατε. Μακριά από βαρβατίλες, σκληρούς του Μαιάμι και στεγνό καθάρισμα. Ούτε δύσκολα ηχεία είναι άλλωστε, ούτε αναίσθητα.
Όπως προείπα βέβαια,
όλα είναι θέμα γούστου...
Αυτά προς το παρόν. Συνέχεια ακρόασης...και ύπνος αύριο βράδυ! (μίλησε κανείς για βρυκόλακες;
)
