- 14 June 2010
- 4,435
Boogie Nights - Paul Thomas Anderson (1997)
Πολλές φορές η εντύπωση που μας κάνει μία ταινία είναι συνάρτηση των περιστάσεων κάτω από τις οποίες την παρακολουθήσαμε. Αρκετές πολυαναμένομενες και πολυσυζητημένες ταινίες αποκτούν τέτοιες διαστάσεις στο κεφάλι μας που πολλές φορές η απομυθοποίηση είναι αναπόφευκτη όταν έρθει η ώρα να τις δούμε. Αντιθέτως, υπάρχουν και κάποιες ταινίες που "πέφτουμε" κατά λάθος πάνω τους, τις βλέπουμε σχεδόν από τύχη και κυριολεκτικά παθαίνουμε την πλάκα μας από κει που δεν το περιμέναμε. Εν ολίγοις, δεν ξέρουμε από πού μας ήρθε! Και η τυχαιότητα των συνθηκών υπό τις οποίες την ανακαλύψαμε, επιτείνει ακόμα περισσότερο την επιρροή τους πάνω μας.
Το αυτό μου συνέβη ένα βροχερό βράδυ το Φεβρουάριο του 1998. Είχα ξεκινήσει με κάποιους φίλους να δω τον...Τιτανικό και φτάνοντας στον κινηματογράφο βλέπω μία μεγαλοπρεπή πινακίδα που έγραφε sold out. Μικρό το κακό! Εκείνο το βράδυ ήμουν αποφασισμένος να πάω κινηματογράφο και με λίγο ψηστήρι κατάφερα να πείσω τους φίλους μου να λοξοδρομήσουμε. Έτσι δρασκελίσαμε το κατώφλι του μικρού και κουκλίστικου Xάιλαιφ στο κέντρο του Πειραιά (δυστυχώς έχει κλείσει πια) για να δούμε μία ταινία για την οποία, ναι μεν είχα διαβάσει καλά λόγια, αλλά η υπόθεσή της δε μου έκανε κλικ.
Έτσι έπεσα πάνω στο Boogie Nights (ή Ξέφρενες Νύχτες όπως αποδόθηκε εύστοχα από το διανομέα στην Ελλάδα παραγωγής 1997) ενός άγνωστου (τότε) αμερικανού σκηνοθέτη με το όνομα Paul Thomas Anderson. Το κινηματογραφικό σοκ που υπέστη ήταν άνευ προηγουμένου. Εξήλθα από τον κινηματογράφο παραπατώντας.
Το story εκ πρώτης όψεως δεν προδιαθέτει για σπουδαία πράγματα. Ένας φιλόδοξος πιτσιρικάς μικροαστικής καταγωγής (ο Mark Wahlberg στο βασικό ρόλο), αρκετά "προικισμένος" ως προς τον ανδρισμό του, πέφτει πάνω σε ένα διάσημο παραγωγό ερωτικών ταινιών ο οποίος τον εισάγει στο "θαυμαστό" κόσμο της αμερικανικής βιομηχανίας πορνό στα late 70s. Έτσι παρακολουθούμε την άνοδο και την πτώση του κεντρικού ήρωα μέσα από ένα Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Τ-Ε-Χ-Ν-Ι-Κ-Α δoμημένο, πολυπρόσωπο και δαιδαλώδες σενάριο βγαλμένο απευθείας από τις καλύτερες σελίδες του American cinema. Έκεί όμως που πραγματικά υποκλίνεσαι είναι με τις σκηνοθετικές επιδόσεις του Paul Thomas Anderson. Ως άλλος ζογκλέρ, που έχει αφομοιώσει δημιουργικά τις επιρροές του, αρπάζει την κάμερα και αυτό που αποτυπώνεται επί 155 λεπτά στην οθόνη μπορεί να αποδοθεί με δύο μόνο λέξεις: ρεσιτάλ σκηνοθεσίας! Εξαιρετικές λήψεις, φοβερά χρώματα (απαραίτητα για να αποδοθούν οι φανταχτερές δεκαετίες του 70 και του 80 ), κοφτό μοντάζ, οργιαστικά μονοπλάνα (προσέξτε το μονοπλάνο που οδηγεί στην αυτοκτονία του William Macy βγαλμένο από τις καλύτερες ταινίες του Scorsese και του Kubrick), ανεπανάληπτη ωριμότητα στη διαχείριση ενός πολυπρόσωπου και δύσκολου cast και μία ρεαλιστική αναπαράσταση εποχής προσεγμένη στην παραμικρότερη λεπτομέρεια που σε τοποθετεί μέσα στο γεγονός. Το 20λεπτο κάπου στη μέση προς το τέλος της ταινίας όπου αποτυπώνεται η πτώση του ήρωα, ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελαυταία χρόνια με μία υποδόρια επαναλαμβανόμενη μουσική υπόκρουση που σου κολλά στο μυαλό. Το δε soundtrack αυτοκόλλητο με την ταινία. Και μένεις ενεός διαβάζοντας ότι όλη αυτή η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ και το ανεπανάληπτο σενάριο προέρχονται από ένα πιτσιρικά μόλις 27 ετών!
Μία ταινία για τη βιομηχανία πορνό; Μόνο εκ πρώτης όψεως. Στην πραγματικότητα μία ταινία για το american dream (πολυφορεμένο μεν το θέμα, πρωτότυπος δε ο τρόπος διαχείρισής του), μία ταινία που ανατέμνει σε βάθος το θεσμό της οικογένειας και μία ταινία - τοιχογραφία μιας φρενήρους εποχής βουτηγμένης στην παραζάλη των ναρκωτικών και το Kitsch.
Βλέποντας αναδρομικά τα πράγματα ύστερα από 13 χρόνια, καταλήγω ανερυθρίαστα στο συμπέρασμα ότι η επιρροή του film ήταν καταλυτκή. Καθιέρωσε την Julianne Moore, νεκρανάστησε τον Burt Reynolds (κάτι αντίστοιχο με αυτό που συνέβη με τους Tarantino-Travolta), ανέδειξε μία μεγάλη φουρνιά ιδιαίτερα ταλαντούχων νέων ηθοποιών (Mark Wahlberg, Don Cheadle, John Reilly, William Macy, Heather Graham, Philip Seymour Hoffman) και φυσικά μας σύστησε ένα μεγάλο σκηνοθέτη. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην εμφάνιση του αγαπημένου μου καρατερίστα Luis Guzman (ο Πατσάνκα από την Υπόθεση Καρλίτο) και στο φοβερό πέρασμα του Alfred Molina όπου εμφανίζεται με τα...σώβρακα κρατώντας καραμπίνα!
Η ταινία προτάθηκε για τρία όσκαρ (παράδοξο αυτό) για το σενάριο, για β´ αντρικό ρόλο (Burt Reynolds), για β´ γυναικείο ρόλο (Julianne Moore) και δεν πήρε κανένα (εύλογο αυτό).
Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα για δύο περίπου βδομάδες, πήγε "άπατη" και αν και είναι εγκληματικά παραγνωρισμένη, δεν είναι άγνωστη. Υπάρχει η πολύ καλή έκδοση της Προοπτικής σε διπλό dvd, έχει προσφερθεί από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, ενώ έχει προβληθεί και δύο φορές αν δε με απατά η μνήμη μου από το STAR.
Όσον αφορά τον κύριο Paul Thomas Anderson η συνέχεια δικαίωσε τις τεράστιες προσδοκίες που δημιούργησε το Boogie Nights. Το 1999 γύρισε το πεισιθανάτιο αριστούργημα Magnolia με τη ανεπανάληπτη ερμηνεία του Tom Cruise (γιατί το σινεμά είναι θέμα σκηνοθέτη πάνω από όλα), το 2002 την πιο άνιση και ιδιοσυγκρασική του ταινία Punch-Drunk-Love με τον Adam Sandler (Χτυπημένος από έρωτα ο ελληνικός τίτλος) και το 2008 μας χάρισε ένα ακόμα αριστούργημα με το There will be blood (Θα Χυθεί Αίμα) και την αλησμόνητη ερμηνεία του Daniel Day-Lewis. Αξίζει να ρίξετε μία ματιά και στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 1996 με τον τίτλο Hard Eight (ή Sydney όπως ήταν ο αρχικός τίτλος της) η οποία διατηρεί τη γοητεία του πρωτόλειου (παίζει και η Gwyneth Paltrow στα ντουζένια της τότε). Στην Ελλάδα προβλήθηκε μόνο στις Νύχτες Πρεμιέρας και εγώ έτυχε να το δω σε μεταμεσονύχτια προβολή του STAR. Όπως και να χει, από δω ξεκίνησαν όλα!
Με το Boogie Nights ο αμερικανός σκηνοθέτης έφτασε σε μία κορυφή που, αν και αρκετές φορές άγγιξε μετά, ποτέ δεν την ξεπέρασε κατά τη γνώμη μου. Μαζί με τον Darren Aronofsky και τον υιοθετημένο από το Hollywood μεξικανό Alejandro Gonzalez Inarritu ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο αμερικανικός κινηματογράφος σήμερα. Μία τριάδα από την οποία θα πρέπει να περιμένουμε σπουδαία πράγματα.
Δείτε αυτή την ταινία γιατί είστε φοιτητής/τρια σκηνοθεσίας, γιατί είστε νεόκοπος/η σκηνοθέτης (τρια), είτε γιατί απλώς έχετε ψώνιο με τη σκηνοθεσία. Για να δείτε τι μπορεί να κάνει ένας ταλαντούχος πιτσιρικάς με θυελλώδη ορμή και μία κάμερα στο χέρι. Γιατί απλά αποτελεί μία από τις 5 σημαντικότερες ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου για τα 90ς.
Μην τη δείτε γιατί...(στύβω το κεφάλι μου αλλά δεν βρίσκω λόγο).
Κλείνω με μία δήλωση του Tom Hanks που είχα διαβάσει στο περιοδικό Σινεμά προ δύο-τριών χρόνων. Τον Hanks τον ξέρουμε όλοι: ο ηθοποιός που εκφράζει τη μέση αμερικανική οικογένεια και συμπυκνώνει όλη τη φιλοσοφία του σύγχρονου Hollywood, o ηθοποιός που δύσκολα θα "λερώσει" το προφίλ του με αναρθόδοξους ρόλους. Κι όμως! Θεώρησε το Boogie Nights ως μία τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας 1990-1999 και δήλωσε ευθαρσώς ότι σε τέτοια films θα ήθελε να παίζει. Άσε Tom! Άλλα τα μάτια του λαγού, άλλα της κουκουβάγιας!
Υ.Γ. Οφείλω να προβώ σε μία προειδοποίηση: σε καμία από όσες φίλες μου έχω προτείνει τη συγκεκριμένη ταινία δεν άρεσε. Δεν είμαι σίγουρος πού οφείλεται αυτό αν και υποψιάζομαι ότι σχετίζεται με την απεικόνιση της βιομηχανίας πορνό (έστω και αν κατ´εμέ δεν είναι αυτό το σημείο αναφοράς της ταινίας).
Τα στοιχεία της ταινίας:
http://www.imdb.com/title/tt0118749/
Το trailer:
http://www.cinemagia.ro/trailer/boogie-nights-jurnalul-unei-vedete-de-film-porno-1512/
Πολλές φορές η εντύπωση που μας κάνει μία ταινία είναι συνάρτηση των περιστάσεων κάτω από τις οποίες την παρακολουθήσαμε. Αρκετές πολυαναμένομενες και πολυσυζητημένες ταινίες αποκτούν τέτοιες διαστάσεις στο κεφάλι μας που πολλές φορές η απομυθοποίηση είναι αναπόφευκτη όταν έρθει η ώρα να τις δούμε. Αντιθέτως, υπάρχουν και κάποιες ταινίες που "πέφτουμε" κατά λάθος πάνω τους, τις βλέπουμε σχεδόν από τύχη και κυριολεκτικά παθαίνουμε την πλάκα μας από κει που δεν το περιμέναμε. Εν ολίγοις, δεν ξέρουμε από πού μας ήρθε! Και η τυχαιότητα των συνθηκών υπό τις οποίες την ανακαλύψαμε, επιτείνει ακόμα περισσότερο την επιρροή τους πάνω μας.
Το αυτό μου συνέβη ένα βροχερό βράδυ το Φεβρουάριο του 1998. Είχα ξεκινήσει με κάποιους φίλους να δω τον...Τιτανικό και φτάνοντας στον κινηματογράφο βλέπω μία μεγαλοπρεπή πινακίδα που έγραφε sold out. Μικρό το κακό! Εκείνο το βράδυ ήμουν αποφασισμένος να πάω κινηματογράφο και με λίγο ψηστήρι κατάφερα να πείσω τους φίλους μου να λοξοδρομήσουμε. Έτσι δρασκελίσαμε το κατώφλι του μικρού και κουκλίστικου Xάιλαιφ στο κέντρο του Πειραιά (δυστυχώς έχει κλείσει πια) για να δούμε μία ταινία για την οποία, ναι μεν είχα διαβάσει καλά λόγια, αλλά η υπόθεσή της δε μου έκανε κλικ.
Έτσι έπεσα πάνω στο Boogie Nights (ή Ξέφρενες Νύχτες όπως αποδόθηκε εύστοχα από το διανομέα στην Ελλάδα παραγωγής 1997) ενός άγνωστου (τότε) αμερικανού σκηνοθέτη με το όνομα Paul Thomas Anderson. Το κινηματογραφικό σοκ που υπέστη ήταν άνευ προηγουμένου. Εξήλθα από τον κινηματογράφο παραπατώντας.
Το story εκ πρώτης όψεως δεν προδιαθέτει για σπουδαία πράγματα. Ένας φιλόδοξος πιτσιρικάς μικροαστικής καταγωγής (ο Mark Wahlberg στο βασικό ρόλο), αρκετά "προικισμένος" ως προς τον ανδρισμό του, πέφτει πάνω σε ένα διάσημο παραγωγό ερωτικών ταινιών ο οποίος τον εισάγει στο "θαυμαστό" κόσμο της αμερικανικής βιομηχανίας πορνό στα late 70s. Έτσι παρακολουθούμε την άνοδο και την πτώση του κεντρικού ήρωα μέσα από ένα Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Τ-Ε-Χ-Ν-Ι-Κ-Α δoμημένο, πολυπρόσωπο και δαιδαλώδες σενάριο βγαλμένο απευθείας από τις καλύτερες σελίδες του American cinema. Έκεί όμως που πραγματικά υποκλίνεσαι είναι με τις σκηνοθετικές επιδόσεις του Paul Thomas Anderson. Ως άλλος ζογκλέρ, που έχει αφομοιώσει δημιουργικά τις επιρροές του, αρπάζει την κάμερα και αυτό που αποτυπώνεται επί 155 λεπτά στην οθόνη μπορεί να αποδοθεί με δύο μόνο λέξεις: ρεσιτάλ σκηνοθεσίας! Εξαιρετικές λήψεις, φοβερά χρώματα (απαραίτητα για να αποδοθούν οι φανταχτερές δεκαετίες του 70 και του 80 ), κοφτό μοντάζ, οργιαστικά μονοπλάνα (προσέξτε το μονοπλάνο που οδηγεί στην αυτοκτονία του William Macy βγαλμένο από τις καλύτερες ταινίες του Scorsese και του Kubrick), ανεπανάληπτη ωριμότητα στη διαχείριση ενός πολυπρόσωπου και δύσκολου cast και μία ρεαλιστική αναπαράσταση εποχής προσεγμένη στην παραμικρότερη λεπτομέρεια που σε τοποθετεί μέσα στο γεγονός. Το 20λεπτο κάπου στη μέση προς το τέλος της ταινίας όπου αποτυπώνεται η πτώση του ήρωα, ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελαυταία χρόνια με μία υποδόρια επαναλαμβανόμενη μουσική υπόκρουση που σου κολλά στο μυαλό. Το δε soundtrack αυτοκόλλητο με την ταινία. Και μένεις ενεός διαβάζοντας ότι όλη αυτή η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ και το ανεπανάληπτο σενάριο προέρχονται από ένα πιτσιρικά μόλις 27 ετών!
Μία ταινία για τη βιομηχανία πορνό; Μόνο εκ πρώτης όψεως. Στην πραγματικότητα μία ταινία για το american dream (πολυφορεμένο μεν το θέμα, πρωτότυπος δε ο τρόπος διαχείρισής του), μία ταινία που ανατέμνει σε βάθος το θεσμό της οικογένειας και μία ταινία - τοιχογραφία μιας φρενήρους εποχής βουτηγμένης στην παραζάλη των ναρκωτικών και το Kitsch.
Βλέποντας αναδρομικά τα πράγματα ύστερα από 13 χρόνια, καταλήγω ανερυθρίαστα στο συμπέρασμα ότι η επιρροή του film ήταν καταλυτκή. Καθιέρωσε την Julianne Moore, νεκρανάστησε τον Burt Reynolds (κάτι αντίστοιχο με αυτό που συνέβη με τους Tarantino-Travolta), ανέδειξε μία μεγάλη φουρνιά ιδιαίτερα ταλαντούχων νέων ηθοποιών (Mark Wahlberg, Don Cheadle, John Reilly, William Macy, Heather Graham, Philip Seymour Hoffman) και φυσικά μας σύστησε ένα μεγάλο σκηνοθέτη. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην εμφάνιση του αγαπημένου μου καρατερίστα Luis Guzman (ο Πατσάνκα από την Υπόθεση Καρλίτο) και στο φοβερό πέρασμα του Alfred Molina όπου εμφανίζεται με τα...σώβρακα κρατώντας καραμπίνα!
Η ταινία προτάθηκε για τρία όσκαρ (παράδοξο αυτό) για το σενάριο, για β´ αντρικό ρόλο (Burt Reynolds), για β´ γυναικείο ρόλο (Julianne Moore) και δεν πήρε κανένα (εύλογο αυτό).
Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα για δύο περίπου βδομάδες, πήγε "άπατη" και αν και είναι εγκληματικά παραγνωρισμένη, δεν είναι άγνωστη. Υπάρχει η πολύ καλή έκδοση της Προοπτικής σε διπλό dvd, έχει προσφερθεί από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, ενώ έχει προβληθεί και δύο φορές αν δε με απατά η μνήμη μου από το STAR.
Όσον αφορά τον κύριο Paul Thomas Anderson η συνέχεια δικαίωσε τις τεράστιες προσδοκίες που δημιούργησε το Boogie Nights. Το 1999 γύρισε το πεισιθανάτιο αριστούργημα Magnolia με τη ανεπανάληπτη ερμηνεία του Tom Cruise (γιατί το σινεμά είναι θέμα σκηνοθέτη πάνω από όλα), το 2002 την πιο άνιση και ιδιοσυγκρασική του ταινία Punch-Drunk-Love με τον Adam Sandler (Χτυπημένος από έρωτα ο ελληνικός τίτλος) και το 2008 μας χάρισε ένα ακόμα αριστούργημα με το There will be blood (Θα Χυθεί Αίμα) και την αλησμόνητη ερμηνεία του Daniel Day-Lewis. Αξίζει να ρίξετε μία ματιά και στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 1996 με τον τίτλο Hard Eight (ή Sydney όπως ήταν ο αρχικός τίτλος της) η οποία διατηρεί τη γοητεία του πρωτόλειου (παίζει και η Gwyneth Paltrow στα ντουζένια της τότε). Στην Ελλάδα προβλήθηκε μόνο στις Νύχτες Πρεμιέρας και εγώ έτυχε να το δω σε μεταμεσονύχτια προβολή του STAR. Όπως και να χει, από δω ξεκίνησαν όλα!
Με το Boogie Nights ο αμερικανός σκηνοθέτης έφτασε σε μία κορυφή που, αν και αρκετές φορές άγγιξε μετά, ποτέ δεν την ξεπέρασε κατά τη γνώμη μου. Μαζί με τον Darren Aronofsky και τον υιοθετημένο από το Hollywood μεξικανό Alejandro Gonzalez Inarritu ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο αμερικανικός κινηματογράφος σήμερα. Μία τριάδα από την οποία θα πρέπει να περιμένουμε σπουδαία πράγματα.
Δείτε αυτή την ταινία γιατί είστε φοιτητής/τρια σκηνοθεσίας, γιατί είστε νεόκοπος/η σκηνοθέτης (τρια), είτε γιατί απλώς έχετε ψώνιο με τη σκηνοθεσία. Για να δείτε τι μπορεί να κάνει ένας ταλαντούχος πιτσιρικάς με θυελλώδη ορμή και μία κάμερα στο χέρι. Γιατί απλά αποτελεί μία από τις 5 σημαντικότερες ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου για τα 90ς.
Μην τη δείτε γιατί...(στύβω το κεφάλι μου αλλά δεν βρίσκω λόγο).
Κλείνω με μία δήλωση του Tom Hanks που είχα διαβάσει στο περιοδικό Σινεμά προ δύο-τριών χρόνων. Τον Hanks τον ξέρουμε όλοι: ο ηθοποιός που εκφράζει τη μέση αμερικανική οικογένεια και συμπυκνώνει όλη τη φιλοσοφία του σύγχρονου Hollywood, o ηθοποιός που δύσκολα θα "λερώσει" το προφίλ του με αναρθόδοξους ρόλους. Κι όμως! Θεώρησε το Boogie Nights ως μία τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας 1990-1999 και δήλωσε ευθαρσώς ότι σε τέτοια films θα ήθελε να παίζει. Άσε Tom! Άλλα τα μάτια του λαγού, άλλα της κουκουβάγιας!
Υ.Γ. Οφείλω να προβώ σε μία προειδοποίηση: σε καμία από όσες φίλες μου έχω προτείνει τη συγκεκριμένη ταινία δεν άρεσε. Δεν είμαι σίγουρος πού οφείλεται αυτό αν και υποψιάζομαι ότι σχετίζεται με την απεικόνιση της βιομηχανίας πορνό (έστω και αν κατ´εμέ δεν είναι αυτό το σημείο αναφοράς της ταινίας).
Τα στοιχεία της ταινίας:
http://www.imdb.com/title/tt0118749/
Το trailer:
http://www.cinemagia.ro/trailer/boogie-nights-jurnalul-unei-vedete-de-film-porno-1512/
Last edited by a moderator:
