- 18 April 2011
- 521
Το TEAC ταίριαξε πολύ με τον BCL. Μαγικά χαμηλά και μεσαία και θαυμάσιο ταίριασμα με τον αναλυτικό BCL. Έδωσε άλλου επιπέδου σώμα και όγκο στη μουσική. Είναι σαν να τα ξανακούω όλα από την αρχή. Όλα μου τα ακουστικά ευνοήθηκαν από την είσοδο του TEAC αλλά ειδικά τα DENON απογειώθηκαν. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτοακούσω. Ωραία απελπισία έ ? Αυτή τη στιγμή ακούω το Siberian Khatru από το Close to the Edge των Yes σε 24/192 kHz με DENON και Audirvana στο MacBookPro 17. Το είχα σε βινύλιο άθλιας ελληνικής κοπής και ήταν το τελευταίο κομμάτι της 2ης πλευράς, (το αγαπημένο μου στο δίσκο) και απ’ ότι θυμάμαι δεν ακουγόταν. Όλα τότε ακούγονταν πατηκωμένα, παραμορφωμένα, κρατς κρατς και δεν συμμαζεύεται. Η καλύτερη δυνατή περιγραφή για το συγκεκριμένο κομάτι θα ήταν κάτι σαν “εμπνευσμένη επίδειξη βιρτουόζων με συνοδεία φωνής”.Όπως καταλαβαίνετε το να το ακούω με τα συγκεκριμένα εργαλεία είναι αποκαλυπτική εμπειρία. Πάντα τα κρουστά του Bill Brufford (μέγας παίκτης), μου ακούγονταν λίγο στεγνά και στους Yes και στους King Crimson. Επίσης μου δινόταν η εντύπωση, (από τα μέτρια εργαλεία μου), ότι τα πιατίνια του ήταν κολλημένα με κάποιο τύμπανο. Εδώ τώρα το φαινόμενο αυτό απλά δεν υπάρχει. Τα κρουστά έχουν σώμα και όγκο, ότι παίζει με τα πόδια είναι ξεκάθαρα αντιληπτό. Διαφάνεια και λεπτομέρεια τοποθετούν τα keyboards του Rick Wakeman στο χώρο, ειδικά από 03:14 έως 03:30 απολαμβάνω μια συνομιλία πλήκτρων μπάσου και κρουστών, (μικρό απόσπασμα που μαρτυρά τις κλασσικές καταβολές του Rick Wakeman), πριν έλθει η κιθάρα του Steve Howe για να φέρει την πρώτη κάθαρση που θα κρατήσει μέχρι το 04:04 όπου και αρχίζει το δεύτερο μέρος της περιπέτειας. Από το 04:19 έως το 04:33 περίπου ο Brufford παίζει μόνο με πιατίνια. Ειλικρινά σας λέω ότι αυτό το ακούω για πρώτη φορά. Κάθε χτύπημα στα πιατίνια ακούγεται καθαρά, TEAC και BCL βγάζουν τα λεφτά τους εδώ και τα DENON δείχνουν την αξία τους και το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκαν, Φτιάχτηκαν για απόλαυση και όχι για περιγραφή. Και στο 07:32 όπου το τραγούδι πλησιάζει στο τέλος του και το βινύλιο τέλειωνε δεν άκουγα τίποτα πια παρά ένα θόρυβο. Σαν να πέρναγε μπουλντόζα με μασέλες πάνω από το studio και τους μάσαγε όλους κρατς κρατς κρατς…. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Chris Squire μάλλον διασχίζει όλο το τάστο του μπάσου του και κυριαρχεί πλέον από εδώ και πέρα παρ’ ότι παίζουν παπάδες και οι άλλοι Yes. Αυτή τη κυριαρχία την εξασφαλίζει το TEAC το οποίο δίνει σοφά κατανεμημένη τροφή στον BCL ο οποίος θα δώσει στα DENON ραφιναρισμένη γλυκιά λεπττομέρεια και την ισορροπία που ταιριάζει στο τραγούδι για να αναλάβουν τα DENON την επικοινωνία με τον άνθρωπο και να τα κάνουν όλα αυτά εντυπώσεις εμπειρίες και απόλαυση. Χαλάλι τα ωραία λεφτά …
